DEWI SRI NAGIH JANJI
Alaming Lelembut
Dening PAULUS HERRY KISWANTO
Nengah-nengahing pembangunan kang
diangkahi dening sekolah, wektu kuwi para tukang kang arep masang galvalum wis
pada teka. Mesti wae truk kang ngawa para tukang uga ngawa matriyal galvalum.
Pak Gino, mangkono pemboronge yen ngundang kepala tukang iku. Wonge kayane ora
akeh omonge, dhewekne mung inggah-inggih wae yen didawuhi dening pemboronge bab
apa wae kang kudu ditindakake.
Sarehne ndeleng ukurane ruang kang luwih
akeh tinimbang cathetan kang dilaporake, mula barang kang digawa ya kudu
ditambahi utawa disambung, murih bisa dipasang kanthi trep ngono. Aku mung
ndeleng wae kanthi permana apa kang ditindhakake para tukang galvalum iku.
Pak Erik, ngono sebutane pemborong kuwi,
menehi keputusan,
" Ngene No, saiki ngawea siji wae,
coba dipotongake sakmeter kanggo nyambung, supaya cukup apik mengkone".
Sajakne apa kang didawuhake pak Erik, para tukang padha ngerti kang dikarepake,
padha mbagi tugas dhewe-dhewe, yaaaa amarga wis pakaryane, uga pakulinane
megawe ing galvalum. Kabeh pada nyiapake ukuran-ukuran kang dikarepake.
Ora rinasa wektu wis wayah sore, para
tukang padha ngaso, ana kang adus, ana kang leyeh-leyeh sinambi rokokan, banjur
padha mangan ing warungi bu Satumi.
Bengi iku uga diwiwiti maneh alehe
mergawe, angkahe ben cepet rampung pegaweyane. Terus-terus mergawe, ora akeh
kang diomongake, pancene wis profesional ing pengaweyane, ya katon akeh kang
digawe dina iku. Ora rinasa wektu nduduhake jam 01.00 WIB, parak isuk. Sarehne
wis padha sayah, enggal wae mungkasi pagaweyane dina iki.
Kabeh padha ngringkesi peralatane kang
nembe digawe, diringkesi diseleh ana ruang komputer kang dadi papan panggonane
sare.
Pak Gino menthas ngringkesi piranthi
mergawe, dhewekne menyang jedhing kang ora adoh saka panggonan sarene kuwi.
Dumadakan dewekne kepapag dening pawongan kang ayu banget ing ngarepe.
"Panjenengan sinten, kok dalu mekaten
wonten mriki".
"Omahku wetan kene wae, aku wis suwe
mangon ing kene."
"Nami panjenengan sinten".
"Nami kula Dewi, mekaten
tiyang-tiyang ndangu kula, jangkepipun Dewi Sri".
"Wonten wigati punapa tindhak
mriki".
"Apa kang mbok tandhangi dina iki
apik wae, nanging kang ati-ati olehmu mergawe, aja lali marang ujar kang wis
dikarepake".
"Kula mboten mangertos, wicanten
panjenengan".
"Bacutake wae marang bendaramu ing
kene, mengko dhewekne nak ngerti apa kang dikarepake".
Pak Gino noleh marang ruwang komputer,
arep nyeluk kancane, nanging bareng noleh maneh marang Dewi Sri..... Kok ora
katon maneh. Digoleki kiwa tengen, muter-muter pandelenge ya tetep ora ketemu.
Pak Gino banjur menyang jedhing, ora
ngrewes marang apa kang nembe wae kedaden kuwi, terus mapan sare ing ruwang
komputer kono karo kanca-kancane kang katon wis nglempus.
Parak isuk ora rinasa wis ngancik jam
pitu. Katon saka sisih kulon, Pak Gino karo kanca-kancane kang nembe sarapan
mlaku menyang kamare njupuki bekakas kang arep dienggo megawe. Kaya pegawe
profesional ngono kae, ora akeh guneman, padha ibut dhewe-dhewe ngerjakake
galvalum. Kaya-kaya pengaweyan iki wis padha nyawiji karo wong-wong kang megawe
kuwi. Ana kang motong, ana kang ngrakit supaya dadi kuda-kuda. Saking sekene
mergawe nganti wayah awan ora rinasa.
Pak Gino miwiti masang reng sisih lor
kulon gedhung sekolah kuwi. Embuh saka ngendi parane, kok noleh manengen ana
bocah loro kang padha enjot-enjotan ing galvalum kuwi. Kamangka papan kuwi
dhuwure udakara 6 meteran saka lemah.
"Leee aja dienjot-enjot, mengko kowe
rotoh lho!".
"Yo ben." mangkono wangsulane
bocah kuwi.
"Lhoo aja le, mengko tiba, aku sing
dipaidho wong tuwamu mengko!"
"Ora apa-apa, wong penak kok
ngene", karo ngomong mangkono tetep wae karo enjot-enjotan ing galvalum.
Pinujune galvalum kang dipasang wis kuwat, dadine ora nganti ana kang owah.
Dikandhani mangkono, kaya ora ana olehe,
banjur dijarake ngono wae sak tingkah polahe bocah loro mau. Sing baku wis
dielingake, ning ora gelem manut. Pak Gino mbacutake tandhang gawene
ngandhengake galvalum.
Ora rinasa olehe mergawe, pak Gino arep
mudhun, bareng noleh mangulon, dhewekne ngoleki bocah loro mau kang padha
enjot-enjotan. Kosong..... Ora ana sapa-sapa.... Sepi..... Banjur bocah loro
mau mudhun lewat ngendhi. Padahal ora ana andha ing gisore pak Gino lan bocah
loro mau. Pak Gino dhewe mudhune kudhu nyabrang udakara 20 meteran arah ngidul.
Yen bocah loro mau mangidul, mestine pak Gino ya weruh. Nanging kapan bocah
loro mau mudhun.
"Jo, Bejo, kowe apa weruh bocah loro
mau mudhun mrene?", pitakone pak Gino marang kancane aran Bejo.
"Mboten wonten lare lho pak."
"Lho mau ana bocah loro ing ndhuwur
kono, karo enjot-enjotan."
"Saestu pak Gino, wiwit kalawau
mboten wonten bocah kang menek mriki."
"Banjur sapa bocah kuwi mau?"
Pak Gino kaya-kaya pitakon marang awake
dhewe. Kepriye ora mangkono. Lha wong kancane kang karan Bejo kang mentas
diajak rembugan yo ora ana ing sisihe. Banjur sapa kang diajak rembugan pak
Gino mau.
Kahanan kang kaya mangkono diomongake
marang kepala sekolah ing kono.
"Iyo pancene, wis dadi
pangangen-angenku yen wis masang panuwun utawa kuda-kuda arep dianakake
slametan, ben ora ana alangan apa-apa. Mengko wae kareben dirembug dening para
ibu-ibu ing kene lan kapan slametane."
Kocapa carita dianakake slametan panuwun
marang Gusti Kang Murbeng Jagad iki, muga-muga pakaryan kanthiya wilujeng ora
ana rubeda punapa-punapa. Ngih.
Candhake ing:
"PAWONE GEMPLAH"
Karena anda telah membaca artikel saya, maka saya akan
memberi BONUS pada anda, buka saja di http://KomisiVirtual.com/?id=paulusherryk
Dirakit
dening PAULUS HERRY KISWANTO
Jl. Punten
Dalam Gg. I No. 9 Kepanjen Kabupaten Malang Propinsi Jawa Timur Indonesia
No. Hp.
0821 3285 7709
No.
Rekeneing BRI II Kanca Kepanjen Malang Jawa Timur Indonesia
No.
6392-01-002004-53-6 a.n. PAULUS HERRY KISWANTO
Tidak ada komentar:
Posting Komentar