RINGGIT
CATURAN
Alaming
Lelembut
Dina iki kaya padatane aku ngayahi tugas ana ing sawijining
pawiyatan. Kaya padatane aku ngayahi tugas sakbendinane saka Tata Usaha menyang
Ruang Guru, banjur lungguh ana ing ruanganku dhewe.
Kagiyatan isuk iki lumaku kanthi lumrahe. Pak Edho mlebu menyang ruang Tata
Usaha, banjur nyritakake menawa dhewekne bubar saka muride kelas IX A kang ora
mlebu.
"Niki wau kula saking omahe Delan, kaliyan kanca-kanca ingkang mboten
percados marang kahananipun Delan sakpunika. Kados pundi mboten mesakaken.
Piyambakipun mboten saged dipun ajak caturan, sageda diajak caturan mung sethithik
kemawon. Pandangan mripatipun katon kosong, kaya-kaya ora ana kang
dideleng." Pak Edho miwiti rembug.
"Lha sakite Delan punika menapa tha Pak Edho?", pitakonku.
"Nggih punika pak Kis, kadosipun mboten saklumrahe sakitipun Delan punika,
Niki wau kula kaliyan kanca-kanca padha sami mbuktekaken dhateng ngriyanipun,
amargi sampun tigang mingguan mboten mlebet dhateng sekolah." mangkono
panjlentrehe pak Edho.
"Lajeng kadospundi sakmantunipun makaten", pitakonku.
"Tiyang sepahipun inggih sampun sami-sami ikhtiyar tindak pundi-pundi
kemawon, wiwit saking rumah sakit, ngantos dhateng tiyang pinter utawi
paranormal, sampun dipun purugi sedaya, nanging kados mboten wonten pikantukipun."
Banjur Pak Edho mbacutake olehe crita, "Tiyang sepahipun criyos, Delan
punika kados tiyang ingkang bingung, ninggali dhateng njaban ngriya mboten
wanton, kados wonten ingkang dipun wedeni. Punapa malih medhal griya boten
wanton saestu.
"Sakpunika saenipun kados pundi?"
"Amrih saenipun panjenengan inggih sowan dhateng dalemipun, mbok menawi
saged aweh pituduh ingkang wigati dhateng Delan kaliyan tiyang sepahipun,"
mangkono pak Edho aweh pamikiran kang gamblang.
"Ya mangkono luwih prayoga, sesuk wae aku dak tindak menyang omahe
Delan".
Udakara jam 10.00 aku mlebu menyang ruang guru, ing kono ana Pak Suryadi, Pak
Padi, Bu Lis, Pak Yono lan Pak Wit. Ing kono uga rembugan babagan penyakite
Delan kang ora saklumrahe. Pak Cahyo uga mlebu saka mulang ing ruang kono,
dhewekne uga arep menyang omahe Delan, mbokmenawa bisa aweh pambiyantu
kanggo ngudhari reribet saksuwene apa kang dialami dening Delan kelas sangga
iku.
"Eman-eman tenan Delan bocahe meneng, tur uga pinter tenan, kok ya ana-ana
wae cobaan kanggo dewekne," mangkono uneg-unege Pak Cahyo.
"Sesuk ayo kita ngendangi Delan, mbok menawa ana kang bisa aweh pitulungan
tumrape dewekne", mangkono pangajakku.
"Mekaten nggih prayogi, pak."
"Inggih pak Cahyo, kula nyuwun tulung saestu kaliyan penjenengan amrih
Delan saget saras, terserah panjenengan kados pundi amrih saenipun
mangsabaranga dumatheng panjenengan," mangkono panyelane pak Suryadi.
"Nggih kula cobi kemawon, mangga pak Kis, sareng-sareng kita sengkuyung
amrih enggal saenipun dumatheng Delan punika," mangkono pambagene pak
Cahyo marang aku.
Dina iku ngepasi ora pangaweyan kang kudu dirampungake cepat-cepet. Mulane aku
ngajak Pak Cahyo menyang omahe Delan. Pak Suryadi uga melu arep ngertakake
kepriye kabare Delan.
Sepedha loro beberengan menyang omahe Delan. Watara 10 menitan wis teka omahe
Delan. Ing kono dibagekake karo simbokne. Simbokne wis katon tepung karo pak
Suryadi lan pak Suryadi lan pak Cahyo. Dene marang aku isih durung patiya
kenal. Aku, pak Cahyo uga dipapag dening Delan.
Dak sawang Delan kaya patung kang urip. Ora ana cahya sumunar saka praupani.
Mripat kang kosong plong tanpa wewayangan urip, kaya-kaya ora ana kang
disawang. Kosong. Kosong. Ora ana apa-apa.
Pak Suryadi banjur njlentrehake marang simboke Delan bab tekane ing omah kene.
Simboke nampa kanthi bungahe ati. Ora bungah kepriye, oleh kawigaten saka bapak
ibu gurune, amarga anake semata wayang wis suwe ora gelem mlebu menyang
sekolahan. Kok sekolah, metu wae saka lawang, mripate lingak-linguk, kaya-kaya
ana kang digoleki kanthi praupan bingung, ora karuwan apa kang diwedeni iku.
Pak Suryadi uga caturan karo Delan. Pak Cahyo uga melu-melu caturan. aku mung
ngrungokake wae, apa kang dadi wiwitane bisa ndadekake Delan kaya mangkene. Dak
deleng katone ana kang diwedeni. Bareng pandelenge Delan ketemu karo
pandelengku, dewekne cepet-cepet ngalihake panyawang marang mangisor, kaya-kaya
wedi diweruhi sapa sejatine dewekne iku.
Aku enggal nyedhaki lungguhe Delan. Banjur dakajak salaman, dak ajak ndeleng
mripatku.
"Delan, coba delengen mripatku iki, aja mikir apa-apa, dlengen, delengen,
delengen", mangkono paprentahku marang Delan. Katon mripati Delan
kembeng-kembeng ngetokake banyu, saya akeh lan tansaya akeh.
"Pak, wedi aku pak, emoh-emoh," Delan enggal-enggal ndingkluk,
tumungkul lemes.
"Sapa kowe iki," aku aweh pitakon marang Delan.
"Aku Praba," mangkono Delan wangsulan.
" Keneng apa kowe manggon ing kene".
"Aku mung arep melu sawetawis".
Wangsulan mangkono, katone Delan keganggu swarane salah sijining guru kang
padha melu ing omah kono. Banjur Delan tangi, ning meneng wae, katon mripate
ora ana apa-apa kang disawang. Kosong, ya ..... kosong. Mung kosong kang ana ing
mripate. Kaya-kaya mayit kang urip, pantese julukane kanggone Delan iki.
Ora watara suwe aku lan kanca-kanca banjur nyuwun pamit marang ibune Delan. Aku
sakanca banjur mulih menyang sekolahan. Ing sekolahan akeh pitakonan kang dak
wangsuli siji mbaka siji. Katone gawe kawigaten kanca-kanca guru kabeh.
Dina-dina candhake lumaku kanthi biyasane. Ora rinasa wus sewulanan, ana tamu
menyang sekolah.
"Pak Kis, wonten tamu ingkang madosi", mangkono bu Puji menehi
pambage marang aku.
"Sinten bu,"
"Bapakipun Delan."
Aku banjur lumaku tumuju menyang ruanganku. "Tepangaken, kula Pak Kis,
panjenengan punika sinten," mangkono pambuka rembuganku marang tamuku.
"Ngapunten pak Kis, kula punika tiyang sepahipun Delan, saderengipun kula
nyuwun ngapunten ingkang katah, kula sakpunika badhe ngriwuki dumateng
panjenengan." ngendikane bapake Delan.
"Punapa ingkang saged kula aturaken panjenengan, punika sampun dados
pandamelan kula"
"Mboten perkawis piwulang ingkang wonten ngriki, putri kula menawi kula
gagas perkawis kapinteran ngggih mboten awon, kula punika badhe matur
panjenengan punapa samangke dipun trami kanthi manah engkang sekeca, kula
punika kalebet sakbingungan yen ngalami bab makaten". mangkono bapake
Delan ngendikan.
"Lajeng punapa ingkang badhe kula rencangi dumatheng panjenengan?"
"Punika perkawis tingkah polahipun genduk ingkang nyalawadi, kula pikantun
wisik kedah dhateng sekolahanipun genduk punika, kalawau mlebet dhateng mriki,
manah kula kados ayem tentrem kaliyan katon sumunar ingkang padhang makaten,
lajeng kula wantun-wantunaken gendikan punika dumatheng panjenengan".
"Lajeng kados pundi kersanipun panjenengan."
"Kula badhe nyriosaken punapa ingkang nembe kemawon kula lampahi sak
derengipun putri kula kados mekaten. Ing dinten Rabu kliwon wulan kepengker
watawis jam pitunan kula punika dipun wastani sare, kula punika mboten sare, lha
kok kula wastani ing peken Donomulyo punika ngawontenaken wayangan, katonipun
ngggih katah ingkang rawung. Pak Supriyadi mirsani wayangan punika, luwih-luwih
kaaton Pak Karno presiden kita uga purun ngrawuhi wayangan ing tlatah punika.
Wayang katon titiwancinipun para Punakawan medhal."
"Lajeng punapa ingkang kedadosan", aku banjur aweh pitakonan.
"Para punakawan ingkang medhal jangkep wonten Kyai Semar, Petruk,
Gareng lan Bagong. Kyai Semar ngendikan, "Kae lho para putraku delengen
saka arah kulon, lor, wetan lan kidul kae katon cumlorot padhang, kae dudu santet
utawa tenun, nanging kae para manungsa kang pada ibut tandhang gawe arep
mbagekake junjungan kita. Kita bakal ketekan tamu agung saka Sumber genthong.
Delengen saka kidul kae katon dampyak-dampyak arep mbagekake junjungan kita
iki."
Kudune sing caturan iku dalange, nanging Pak Mulyono, bapake Delan nandesake
yen caturan kuwi dudu dalange, nanging wayang kang saka kulit kang diseleh ana
papane. Para punakawan banjur mbacutake olehe caturan kuwi, Pak Mulyono banjur
mbacutake olehe guneman.
"Lha awake dewe iki uga kudu siyap-siyap, aja mung gojegan wae, tandhang
gawe sing mempeng, aja kakehan gegojegan, mengko didukani bendarane dewe. Iki
mono wis nyedhaki titi wancine olehe nduwe gawe. Aja sembrono olehmu makarya.
Ayo gek ndang ditata-tata kareben pener oleh junjungan kita ndeleng asile
pangaweyan ini", Kyai Semar ngajak para putrane.
"Gong, kae delengen saka kidul kae, sesepuhne Sumbergenthong wis katon
lumaku arep nderekake junjungan kita nduwe gawe iki, ayo enggal-enggal
dibagekake, kae lho ana sing kurang pener, enggal dipenerake."
"Mo, gek kapan tho olehe junjungan kita megawe iki."
" Ya wis cedhak tha leeee, sedhela engkas nak sasi Mulud, kuwi kudu
dileluri, aja nganti kelalen, Bocah saiki kok angel tenan lehne kon ngleluri
leluhure. Kita kabeh kudu eling marang para leluhur kabeh, kareben gangsar kwarasan
olehe mergawe, aja nganti ana rubeta apa wae." mangkono panjlentrehe Kyai
Semar marang bagong.
Pak Mulyono banjur mungkasi olehe nirokake olehe caturan Para Punakawan kuwi.
Chutel.
Karena anda telah membaca artikel saya, maka saya akan
memberi BONUS pada anda, buka saja di http://KomisiVirtual.com/?id=paulusherryk
Dirakit dening
PAULUS HERRY KISWANTO
Jl. Punten Dalam Gg.
I No. 9 Kepanjen Kabupaten Malang Propinsi Jawa Timur Indonesia
No. Hp. 0821 3285
7709
No. Rekeneing BRI II
Kanca Kepanjen Malang Jawa Timur Indonesia
No.
6392-01-002004-53-6 a.n. PAULUS HERRY KISWANTO
Tidak ada komentar:
Posting Komentar